(၂၀၀၈) ဖြဲ့စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒ
ပုဒ္မ(၆၄) ကခြင့္ၿပဳခ်က္အရ၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတနဲ့ဒုတိယသမၼတမ်ားဟာ အေရြးခ်ယ္ခန့္အပ္ခံရခ်ိန္ကစၿပီး
သက္ဆိုင္ရာပါတီမ်ားမွာပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ကူညီၿခင္းအလ်င္း မၿပဳလုပ္ရဘူးဆိုတဲ့ ပညတ္ခ်က္ရွိေနပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ပါတီမွာေတာ့ ရာထူးေနရာမယူထားရဘူးဆိုတဲ့ ပညတ္ခ်က္ကိုမထားဘူးလို့ယူဆရမဲ့ပံုပါဘဲ။
ဘာၿဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့တနလၤာေန့ ၿပည္ခိုင္ၿဖိဳး အမည္ခံ ၾကံ့ဖြံ့ပါတီ ဗယိုညီလာခံမွာ
ကိုယစားလွယ္မ်ားကို သမၼတဦးသိန္းစိန္နဲ့ ဒုသမၼတ ေဒါက္တာေမာက္ခမ္း တို့ကလိုက္လံႏွုတ္ဆက္ေနတာေတြ့ေတာ့၊
အေၿခခံဥပေဒရဲ့ ပညတ္ခ်က္က ဘယ္အတိုင္းတာအထိလဲဆိုတဲ့ ေမးစရာၿဖစ္လာပါတယ္။ တဖက္ကၾကည့္ၿပန္ရင္လဲ
ဒီမိုကေရစီထြန္းကားပါတယ္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံၾကီးေတြမွာေတာင္ ကိုယ့္ပါတီရဲ့
affiliation ကိုေဖၚၿပေလ့ရွိၾကတာေတြ့ရပါတယ္။ ဒါဟာလက္ေတြ့သဘာ၀လဲက်၊ ၿဖစ္လဲၿဖစ္သင့္တာပါ။
ဒါေပမဲ့ transparent လို့ဆိုထားတဲ့ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္သစ္ၾကီးမွာ၊ ဖြဲ့စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒ
ရဲ့ဆိုလိုရင္းကိုဘာမွန္းေတာင္မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေယဘူယ်က်တဲ့ၿပဌာန္းခ်က္ေၾကာင့္၊ လူထုကမ်က္စိလည္ၿခင္းမကလည္ေနရပါၿပီ။
ၾကံ့ဖြံ့ပါတီအေနနဲ့
ဒီလိုညီလာခံကိုက်င္းပရတာက ပါတီတြင္းလက္ရွိၿဖစ္ေပၚေနတဲ့၊ အမွန္ေတာ့ပါတီ၀င္မ်ားက သက္ဆိုင္ရာ
အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အခင္းအက်င္းေတြမွာ မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြတခုၿပီးတခုေပၚလာတာ ေၾကာင္းလဲပါပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း(၂) ခုေလာက္ကစၿပီး လႊတ္ေတာ္(၂)ရပ္ၾကား လြန္ဆြဲခဲ့ၾကတဲ့
ၿပည္ေထာ္စုလႊတ္ေတာ္ကအတည္ၿပဳၿပီးသားကိစၥကိုေၿပာင္းၿပန္လွန္ၿပီးၿပန္ပယ္ဖ်က္ခဲ့တဲ့ကိစၥ၊
ဖြဲ့စည္းပံုအေၿခခံဥပေဒဆိုင္ရာခံုရံုးၿဖဳတ္ထုတ္သတ္ကိစၥ၊ ခုေနာက္ဆံုးဧရာ၀တီတိ္ုင္းအစိုးရ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကို
impeach လုပ္မဲ့ကိစၥ စသၿဖင့္ကိစၥေတြအလ်ွိဳလ်ွိဳေပၚလာေနတာ အားလံုးအၿမင္ပါဘဲ။ ဒီထက္ဆိုးတာက
ဖြဲ့စည္းပံုခံုရံုးက လႊတ္ေတာ္အဖြဲ့အစည္းေကာ္မတီေတြနဲ့ပါတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးၿဖတ္ထံုးၿဖစ္တဲ့ၿပည္ေထာင္စုအဖြဲ့အစည္းမ်ားမဟုတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကိုဂရုမစိုက္ဘဲ၊
ၿပီးခဲ့တဲ့စက္တင္ဘာ (၂၁)ရက္ေန့ထုတ္ႏိုင္ငံေတာ္ၿပန္တမ္းေတြမွာ၊ လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီေတြအားလံုးကို
ၿပည္ေထာင္စုအဆင့္အဖြဲ့မ်ားအၿဖစ္ အပိုဒ္ခြဲ(၂) ေတြမွာခပ္တည္တည္နဲ့သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကေတာ့
အဲ့ဒီလိုသတ္မွတ္ခ်က္လုပ္တဲ့ေကာ္မတီတခုေလာက္ဘဲၿပန္တမ္းမွာ ေတြ့ရပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္(၂)ရပ္ေပါင္းတဲ့ၿပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာေတာင္ဒီလိုသတ္မွတ္ခ်က္မလုပ္ရေသးဘဲ၊
ေအာက္လႊတ္ေတာ္ရံုးကၿပည္ေထာင္စုအဆင့္သတ္မွတ္လိုက္ေတာ့၊ အေၿခခံဥပေဒေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ၿဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ့အခ်က္
သြားေတြ့ရပါတယ္။
ဒါေတြအားလြုးရဲ့ၿမစ္ဖ်ားခံရာကေတာ့
အရင္စစ္အစိုးရလက္ထက္ အာဏာလက္ကိုင္စြဲၿပီးထင္တိုင္းၾကဲခဲ့ၾကတဲ့ ၀န္ၾကီး၀န္ကေလး ဗိုလ္ခ်ုပ္ၿပဳတ္မ်ားဟာ၊
အရင္တံုးကလို ရာထူးကနားရတာနဲ့လမ္းေဘးေရာက္သြားၿခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ ရာထူးလဲမရ်ိ၊ လမ္းေဘးေရာက္တာလဲမဟုတ္တဲ့၊
လမ္းခုလတ္ေရာက္ အမတ္မင္းမ်ားဘ၀ေရာက္သြားရၾကရာကဇာတ္လမ္းစတယ္လို့ ဆိုရပါမယ္။ ယခင္က တခ်က္လြတ္ရခဲ့တဲ့အာဏာေတြ
ေန့ၿမင္ညေၿပာက္ၿဖစ္သြားေတာ့၊ ေနမထိထိုင္မသာၿဖစ္ၾကရတာက၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ့ ၿဖစ္ၿမဲဓမၼတာေတြပါ။
အရင္ကခံစားရတဲ့ရာထူးအရွိန္အ၀ါေတြကိုၿပန္အိပ္မက္မက္ရင္း၊ ၿဖစ္ေလမလားဆိုတဲ့ၾကိဳးပမ္းခ်က္တခုၿဖစ္ေနတာသိသာလြန္းပါတယ္။
အဆိုးဆံုကေတာ့ ကိုယ္မဲဆႏၵရွင္ေတြမေၿပာနဲ့အနားမွာကပ္ေနတဲ့ သူေတြ၊ အမတ္မင္းအခ်င္းခ်င္းေတာင္
ဒီလိုေတာင္းဆိုမွု၊ ၿဖဳတ္ထုတ္သတ္မွုေတြဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ရ်င္းမၿပႏိုင္ပါဘူး။ လူထုအတြက္တိုက္ရိုက္အက်ိဳးရွိလာလို့လားဆိုေတာ့လဲမေၿဖႏိုင္ၾကပါဘူး။
မေၿဖၾကဘူးလို့ဆိုရေအာင္။
တကယ္ေတာ့ဒီလိုအခ်င္းခ်င္းၿဖဳတ္ထုတ္သတ္ၿခင္းဟာပါတီအတြက္အက်ိဳးမရွိတဲ့အၿပင္၊
ၿပင္ပကၿမင္ရင္လဲ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ ဒီကိစၥေတြရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ အမည္ခံေခါင္းေဆာင္ေတြလို့
ဆိုထားတဲ့သမၼတကိုေခၚမၿဖစ္လို့ေခၚရတဲ့အေၿခဆိုက္ေနပံုရပါတယ္။ ေသေသၿခာၿခာၿပန္ၾကည့္ရင္ၿမန္မာ့
ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းေၾကာင္းမွာ ဖဆပလအဖြဲ(၂)ၿခမ္းကြဲရၿခင္းဟာ ၿပင္ပကစနက္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲပါတီထဲကလူအခ်ငး္ခ်င္းကြဲၾကဆဲၾကရင္းနဲ့ၿဖစ္ရတာပါ။
(၂၆)ႏွစ္တပါတီစနစ္နဲ့သက္ဇိုးရွည္ခဲ့တဲ့ ၿမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီၾကီးဟာလဲ အထဲကအက္ေၾကာင္းေၾကာင့္ခြာၿပဲရတာပါ။
ဒီသခၤန္းစာေတြကိုၾကံ့ဖြံ့ပါတီကေခါင္းေဆာင္ေတြကေကာင္းေကာင္းၾကီးၿမင္ၾကပံုရပါတယ္။ က်န္အတိုက္အခံေတြကေတာင္ဘာမွမၿဖစ္ရဘဲ၊
ပါတီ၀င္ခ်င္းတုိက္ၾကခိုက္ၾက၊ စြပ္စြဲၾကရာကၿဖစ္ၾကရတာပါ။ ဒီကိစၥကို ဒီတၾကိမ္မွာ ေၿပလည္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ရင္၊
ၾကံ့ဖြံ့ဟာ တဆည တၿဖစ္လဲ မဆလပါတီရဲ့လမ္းကိုလိုက္ရဘို့ၿမင္ေနေၾကာင္းပါ။
