ဆိုရွယ္လစ္ဇင္ သမိုင္းတစ္ပါတ္လည္ေတာ့မည္ေလာ

အေမရိကၿပည္ေထာင္စုလို ကမၻာ့အထင္ကရ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံၾကီးမွာ ေတာင္လက္ရွိသမၼတထရမ့္ စတက္ ကတည္းက အၿဖဴလူတန္းစားလူနည္းစု ေကာင္းစားၾကီးစိုးေရးကို ေၿဗာင္က်က် ေၿပာဆို  ေၾကြးေၾကာ္ ၾကတာေတြ ထူေၿပာလာတဲ့ေနာက္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ အနင္းၿပားခံ လူမ်ားစု လူဆင္းရဲေတြ၊ သာမာန္ လူတန္းစားေတြ မခံမရပ္ႏိုင္ၿဖစ္တဲ့ေခတ္ကို ေရာက္မွန္း မသိေရာက္ၾက ရၿပန္ပါၿပီ။

“ဆိုရွယ္လစ္”ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ့ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ၾကတဲ့၊ က်ြန္ေတာ္တို့ၿမန္မာမ်ားက၊ ဒီ “ဆိုရွယ္လစ္ဇင္” ဆိုတဲ့အသံကိုၾကားတာနဲ့ အနာေပၚဒုတ္က်တဲ့ ခံစားမွုေတြရွိမွန္းမသိရွိလာၾကပံုရပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ဟာ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ သြားေလသူၿမန္မာအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တို့ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲမ၀င္ခင္ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေခတ္မွာအေတာ္ ေခတ္စားတဲ့ ၀ါဒတခုၿဖစ္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ ကြန္ၿမဴနစ္၀ါဒကို မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးတဲ့ သခင္သိန္းေဖတို့ လက္ထက္မွာေတာ့ ကြန္ၿမဴနစ္ပါတီ ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ရာမွာ ကိုေအာင္ဆန္းဟာ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့သက္ဇိုးမရွည္တဲ့ အဲ့ဒီပါတီ ဟာ အလုပ္သမားကြန္ဂရက္၊ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီတို့က အစားေနရာယူၿပီးႏိုင္ငံေရးစင္ၿမင့္ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ဂ်ပန္နဲ့ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ့သူတို့ကို မတြန္း လွန္ခင္ၿဖစ္ၿပီး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္ုက်င္ေရးကေနအသြင္ကူးေၿပာင္းတဲ့ ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရး၊ ၿပည္သူ့လြတ္ေၿမာက္ေရးပါတီ (ဖဆပလ) ဟာ အၿမိဳ့ၿမိဳ့အနယ္နယ္မွာလ်ွိဳ့၀ွက္စြာ မွိဳလိုေပါက္ေအာင္ဖြဲ့ ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုၾကီး ၿဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါလြတ္လပ္ေရးမရမွီနဲ့ ရၿပီးတိုင္ေအာင္၊ ႏိုင္ငံေရးေၿခကုပ္ရခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးတြန္းအားၾကီးတခုပါ။ ဒီအစဥ္အဆက္ေသာ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု အဖြဲ့အစည္းအသီးသီးတို့ဟာ ေခတ္ေရးစီးေၾကာင္းႏိုင္ငံေရးအလွည့္အေၿပာင္းေတြမွာ၊ အသြင္မ်ိဳးစံု  ေၿပာင္းခဲ့ေပမဲ့၊ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုရဲ့ႏိုင္ငံေရးအာသီသဟာ “ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ အမ်ားေကာင္းစား  ေရး” ၀ါဒဟာ အတြင္းက်က်ကိန္းေအာင္းခဲ့ပံုရပါတယ္။ ၿပည္ပစြက္ဖက္ရန္ကို တြန္းလွန္ဘို့ “၀ံသာႏု”စိတ္ဓါတ္ေတြေမြးၿမဴအားေပးခ်ိန္မွာ၊ ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရး ကိစၥေတြအတြက္ အမ်ားေကာင္းစား ေရး၀ါဒၿဖစ္တဲ့ ဆိုွရွယ္လစ္ဇင္ ကိုေတာ့ ရင္ထဲကေတးထားခဲ့ၾကတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ အၿဖစ္နဲ့ရွိခဲ့ပံု ရၾကပါတယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ကေန အမ်ားၿပည္သူတစ္ရပ္လံုးေကာင္းစားေရး၀ါဒကို ထူေထာင္ႏိုင္ေရး၊ တစ္ခုတည္းေသာႏိုင္ငံေရး ထြက္ရပ္လမ္းဟာ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္ လို့ ဆိုၿပီးအဲ့ဒီအခ်ိန္အခါ ကာလက ႏိုင္ငံတကာ ႏိုင္ငံေရးအလွည့္အေၿပာင္းကာလမွာ ေရပန္းစားတဲ့ ၀ါဒတခုအၿဖစ္ရွိခဲ့တာအမွန္ပါဘဲ။ (၁၉၆၂) ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေန၀င္းအစိုးရလက္ထက္မွာ၊ လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းစဥ္ကာလအတူလက္တြဲခဲ့တဲ့ေရာင္းရင္းေတာတြင္းေရာက္ ႏိုင္ငံေရးရဲဘက္ေဟာင္းေတြကို လက္တြဲေခၚဘို့ၾကိဳးစားေပမဲ့လည္း၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးအာဃာတေတြေၾကာင့္မေအာင္ၿမင္ဘဲ၊ ေနာက္ဆံုး ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကိုၿမန္မာ့နည္းၿမန္မာ့ဟန္နဲ့ခ်ီတက္မယ္ဆိုတဲ့ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္နဲ့ ၿမန္မာ့အနာဂါတ္  ေရးကို ပံုေဖၚခဲ့ပါတယ္။ အာဏာမွာဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္ေလာက္ကိုင္ခြင့္ရရွိ တာနဲ့အမွ်၊ ေနာက္လိုက္အခ်ိဳ့ရဲ့အက်င့္ပ်က္ခ်စားမွု၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးအာဏာေဆာက္တည္မွုေတြေၾကာင့္၊ တခ်ိန္က အာရွရဲ့ဆန္အိုး လို့ နံမယ္ၾကီးၿပီး စီးပြားေရးဗိုလ္စြဲခဲ့တဲ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ (၁၉၈၀)အလြန္မွာ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံအၿဖစ္ေဒ၀ါလီခံခဲ့ရၿပီး၊ ႏိုင္ငံခ်ြတ္ၿခံဳက်ခဲ့တဲ့ကာလေပါ့။ ေၿပာရရင္ေတာ့ မယံုႏိုင္စရာဆိုတဲ့အတိုင္း ၿမန္မာ့အနာဂါတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုန္ၾကတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ တတ္သိပညာရွင္မ်ားဟာ ရတဲ့နည္းနဲ့ ႏိုင္ငံကခြာၾကတာ၊ ဒီကေန့ေခတ္တိုင္ေအာင္ ပါဘဲ။ 

ဆိုေတာ့..ၿမန္မာေၿမကခြာၾကတဲ့ၿမန္မာမ်ားေရာ၊ ၿပည္တြင္းက်န္ခဲ့တဲ့ ၿမန္မာေတြဟာ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္ လို့ဆိုလိုက္တာနဲ့ တီေကာင္ကိုဆားနဲ့တို့လိုက္သလို၊ ခါးခါးသီးသီးရြံမုန္းၾကတာမဆန္းပါဘူး။ ကိုယ္တင္မက ကိုယ္ကေပါက္ဖြားလာတဲ့ သားစဥ္ေၿမးဆက္ေတြ ခါးဆီးခံခဲ့ၾကရတဲ့ဒါဏ္က မေသးဘဲ ကိုး။ မုန္းမယ္ဆိုမုန္းစရာၿဖစ္ေနသလို၊ မၾကားခ်င္မၿမင္ခ်င္တဲ့ ေ၀ါဟာရေတြထဲ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္ ဟာ တခုအပါအ၀င္ေပါ့။ အခုတခါ လက္တဆုပ္စာလူနပ္ ခ်မ္းသာေတြၾကီးစိုးလာၿပီး၊ မိမိလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒ၊ မိမိလူနည္းစုေကာင္းစားေရး၀ါဒ၊ လူးမ်ိဳးစုငယ္၊ ေၿပာင္းေရႊ့အေၿခခ်သူ immigrants ေတြအေပၚ မုန္းတီးစိတ္စတာေတြဦးေမာ့လာတဲ့ Supremacy ၀ါဒေခါင္းေထာင္လာခ်ိန္မွာ၊ လူမ်ားစုကိုအေရး စိုက္ဦးစားေပးတဲ့ အမ်ားေကာင္းစားေရး၀ါဒ (တနည္း) ဆိုရွယ္လစ္ဇင္ဟာ စိတ္ကူးယဥ္စရာ ထြက္ရပ္ၿဖစ္မွန္းမသိၿဖစ္လာပါၿပီ။ အထင္ကရ ႏိုင္ငံေရးပေရာဟိတ္မ်ားရဲ့တြက္ခ်က္မွု  ေတြအရ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္စနစ္ သမိုင္းတပါတ္ၿပန္လည္အံုးမယ္ဆိုတဲ့ ေဟာကိန္းေတြ  ေပၚေပါက္ လာပါၿပီ။ 

ဒီၿဖစ္စဥ္ေၿပာင္းလဲမွုေတြကိုေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။

က်ြန္ေတာ္တို့ၿမန္မာေတြေတြ့ၾကံဳခဲ့ၾကရတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္ၿဖစ္တဲ့ “ၿမန္မာဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္”ဟာ စတင္ထူေထာင္စဥ္က ၿမန္မာ့နည္းၿမန္မာ့ဟန္လို့ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့အတြက္ စကတည္းက အထီးက်န္ လမ္းစဥ္ၾကီးၿဖစ္မွန္းမသိၿဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္ကမၻာ့ ဆိုရွယ္လစ္ေလာကသားေတြရဲ့ အေမ့ေလ်ာ့ခံ  စနစ္ၾကီးၿဖစ္ခဲ့သလို၊ ကမၻာ့ ႏိုင္ငံေရးဇတ္ခံုမွာ ေနရာမဲ့ခဲ့တဲ့အၿဖစ္ကိုေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ တိုတိုေၿပာရရင္ အမ်ားေကာင္းစားေရး၊ သာတူညီမွ်ေရးစတဲ့ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္ေတြနဲ့ လူထုကိုဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့သူ တစုသာလွ်င္ အခြင့္အေရးေတြခဲစားခဲ့ၾကရပါတယ္။အမ်ားကရသင့္တဲ့အသီးအပြင့္ အက်ိဳးအၿမတ္  ေတြကို ၀ါဒကိုင္စြဲသူလူတစုလက္ထဲကိုဘဲၿပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ဥပမာေပးရရင္ သမ၀ါယမ စနစ္တို့၊ အစိုးရစက္မွု၀န္ၾကီးဌာနကဖြင့္တဲ့ “ေမတၱာမြန္”၊ “ပဒုမၼာၿပခန္း”စသည္တို့ဟာ အခြင့္ထူးခံသူ တစုကသာခံစားခြင့္ရခဲ့ၾကတဲ့ အခြင့္အေရးေတြမဟုတ္လား။ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေတြရဲ့ အနိဌာရံု အေၾကာင္းရင္းခံကိုၾကည့္ရရင္ၿမစ္ဖ်ားခံရာ အေၾကာင္းခ်င္းရာေတြမ်ားစြာထဲက၊ အဓိက အေၾကာင္းရင္း ခံ (၂) ခုကေတာ့-

(က) ႏိုင္ငံေရးအာဏာကိုၾကာရွည္စြာဆုပ္ကိုင္ထားၿခင္း၊

(ခ) လူထုအမ်ားစုခံစားစံစားခြင့္အသီးအပြင့္မ်ားကို ေဖၚထုတ္ေပးဘို့ တာ၀န္ရွိတဲ့အစိုးရက အဲ့ဒီအသီးအပြင့္ေတြၿဖစ္တဲ့ ၿပည္သူတစ္ရပ္လံုးစား၀တ္ေနေရးဖူလံုေစမဲ့ယႏၱရားၾကီးမွာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္စီမံခန့္ခြဲၿခင္းဆိုတဲ့ - မဟာအမွားၾကီးေတြကိုက်ဴးလြန္ခဲ့ၾကလို့ လို့ ေယ်ဘူယ 

ေကာက္ခ်က္ယူလို့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္အသီးအပြင့္ေတြကို အမ်ားလူထုက ရရွိခံစားခြင့္မရဘဲ၊ အမ်ားေကာင္းစားေရး၊ သာတူညီမွ်ေရးစသည္တို့ကိုေၾကြးေၾကာ္ တဲ့အစိုးရလက္တဆုပ္စာ လူတန္းစားကသာ ခံစားခြင့္ရခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီရဲ့ဆိုးၾကိဳးဟာ ဒီကေန့က်ြန္ေတာ္တို့ၿမန္မာေတြ ၿပည္တြင္းေရာ၊ ၿပည္ပမွာ ေက်ာေကာ့ေအာင္ခံစားေနၾကရတာ အထင္အရွားပါ။ 

ႏိုင္ငံခ်ြတ္ၿခံဳက်ၿပီး လူထုတစ္ရပ္လံုးရဲ့ ဘ၀အဆင့္က်ဆင္းၿခင္းမကက်ဆင္းေနရတဲ့ အၿဖစ္ေတြကို ၿပန္ကယ္တင္ႏိုင္ေရး အတြက္ (၁၉၈၈) အေရးအခင္းၾကီးၿပီးေနာက္၊ တပ္ကအာဏာလႊဲေပးတဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ့ခ်ဳပ္အစိုးရတက္လာခ်ိန္မွာ၊ ႏိုင္ငံတကာေရာက္ (ပညာတတ္နဲ့စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအပါအ၀င္) ၿမန္မာမ်ားကိုဖိတ္ေခၚခဲ့ေပမဲ့ ေလာက္ေလာက္လားလားၿပည္ေတာ္ ၿပန္ၾကတာေတြ မေတြရသလို၊ စီးပြားေရးကိုႏွိဳးဆြေပးမဲ့ တိုက္ရိုက္ရင္းႏွီးၿမွဳပ္ႏွံမွုေတြ ၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံထဲ သိပ္မ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ ၿဖစ္ႏိုင္ စရာအေၾကာင္းခ်င္းရာမ်ားစြာရွိတဲ့အထဲမွာ၊အဓိကအေၾကာင္းအရာကေတာ့၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာေမြးတဲ့ ၿမန္မာတိုင္းရင္းသား ၿပည္ပေရာက္မ်ားကိုတိုင္က ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ့ မတည္ၿငိမ္ေသး တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဂ ယက္ ေတြရဲ့ အႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္ၿပီး ယံုၾကည္မွုေခါင္းပါးေနေသးတာေၾကာင့္ပါဘဲ။ၿပည္ပေရာက္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ့တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ လူမွုဘ၀ကိုေဘးခ်ိတ္ၿပီး၊ ၿပည္တြင္းၿပန္ဘို့ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို မစြန့္စားရဲၾကေသး. တာ ထင္ရွားေနပါတယ္။ တဖက္ကလည္း ၿပည္တြင္းေရခင္းေၿမခင္း ႏိုင္ငံစီးပြား  ေရးက သိပ္ၿပီး ပ်ဴငွာတဲ့ လက္ကမ္းၾကိဳမွု ကင္းမဲ့ေနေသး တာေၾကာင့္လည္းပါပါလိမ့္ မယ္။

ဖြံ့ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံၾကီးမ်ားၿဖစ္တဲ့ အေမရိကနဲ့ ဥေရာပတို့မွာ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္လိုု့အမည္မတတ္ေသာ္လည္း၊ ဆိုရယ္လစ္ဇင္ရဲ့သေဘာတရားကိုတိုက္ရိုက္ေရာင္ၿပန္ဟပ္ေနတဲ့လူထုကိုအေထာက္အကူၿပဳေနတဲ့ အစိုးရေတြရဲ့ လက္ရွိ services ေတြကိုၾကည့္ၾကရေအာင္။

ဥပမာ- public transportation, postal services, federal reserve, federal deposit incorporation, taxing and levies policies, health insurance protection, public school, social services, land preservation and urbanization, strategic freeway system, public safety, law enforcement, jury duties စသည္တို့ဟာမ်ားစြာေသာ လူထုကိုတိုက္ရိုက္အက်ိဳးၿပဳ တဲ့လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြပါ။

က်ြန္ေတာ္တို့ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာေရာ ဒီservices ေတြမရွိဘူးလားလို့ေမးရင္၊ သိပ္ရွိသေပါ့လို့ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုရွိၿပီးဘာ့ေၾကာင့္ ကမၻာ့ေခတ္ေနာက္ကိုက်ေနရသလဲဆိုတဲ့အခ်က္ၾကီးတခုရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်က္ ကေတာ့ ဒီလိုတိုးတက္ဖြံ့ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံေတြမွာရွိတဲ့ အေထာက္ေဖၚၿပတဲ့ အစိုးရယႏၱရားလုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ကိုအစိုးရကပံုေဖၚထားေပမဲ့အဲ့ဒီယႏၱရားေတြမွာ ကိုယ္တိုင္၀င္မခ်ယ္လွယ္ပါဘူး။ ခန့္ထားသူၾကီးၾကပ္ သူအဆင့္ဆင့္က မိမိတို့ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ့ သီးၿခားလြတ္လပ္စြာစီမံခန့္ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အၿပည့္ အ၀ ရွိေနၾကၿခင္းပါဘဲ။ Independent charges ေတြရွိေနလို့ပါဘဲ။ငါကေတာ့အစိုးရအၾကီးအကဲၿဖစ္လို့ ကြင္းဆင္းစစ္ေဆးတာတို့၊ ၀င္ခ်ယ္လွယ္တာတို့အလ်င္းမရွိပါဘူး။ ဆိုရယ္လစ္ဇင္လို့ေခၚႏိုင္တဲ့ ဒီယႏၱရားေတြကိုလည္ပါတ္ေစႏိုင္ေလ လူထုဘ၀လံုၿခံဳဖူလံုေလပါဘဲ။ လူထုကေပးသြင္းရတဲ့အခြန္ကို လူထုလက္ထဲဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ေစႏိုင္ေအာင္ဖန္တီးထားတာပါဘဲ။

က်ြန္ေတာ္တို့ၿမန္မာေတြသိနားလည္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္ဟာ စီမံခန့္ခြဲသူလူတစုကႏွစ္ရွည္လမ်ားစြာ ၀င္ေရာက္ခ်ယ္လွယ္ၾကတဲ့အတြက္၊ ေပၚထြက္လာတဲ့အသီးအပြင့္ေတြကို အဲ့ဒီစီမံသူေတြ ကဘဲ  ေမာင္ပိုင္စီးသြားၾကတာပါဘဲ။

အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားက ၀င္ေရာက္ခ်ယ္လွယ္ၿခင္းအလ်င္းကင္းတဲ့ public services ဖြံ့ၿဖိဳးေပၚထြက္ လာေရးနဲ့ အဲ့ဒီအေဆာက္အအံုခိုင္ခံ့ၾကီးမားလာေရးဟာ က်ြန္ေတာ္တို့ သိနားလည္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္ နဲ့ ပကတိဆန့္က်င္တဲ့ ေကာင္းမြန္သန့္စင္တဲ့ ေခတ္သစ္ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္ၿဖစ္ပါေၾကာင္း ရွင္းလင္းတင္ ၿပအပ္ပါတယ္။.    ။